Ελίνα Θεοδωροπούλου
ΣΕ ΕΝΕΣΤΩΤΑ ΧΡΟΝΟ, Εφημερίδα "ΧΡΟΝΟΣ", 6.3.2013, Επιμέλεια Χρήστος Ν. Θεοφίλης
Το φανταστικό μπορεί να είναι πιο αληθινό και από την αλήθεια. Η άρνηση ενός κόσμου χρειάζεται τη δημιουργία ενός άλλου. Το σώμα η ψυχή και η σκέψη συμμετέχουν ενεργά στην δημιουργία αυτής της άλλης πραγματικότητας.
Θεωρώ ότι στην κοινωνία που ζούμε υπάρχει ανάγκη για υπεράνθρωπους, που να νικούν τον πόνο το φόβο και τη φθορά.
Όμως ότι είναι τρωτό είναι ζωντανό, είναι αληθινό-πραγματικό.
Τα ατελές έχει διαδρομή έχει δυναμική και μπορεί να οδηγηθεί στην αρμονία.
Το τέλειο- το απόλυτα διορθωμένο είναι παγωμένο, μαρμαρωμένο είναι πεθαμένο.
Από τότε που ξεκίνησα να ζωγραφίζω η κάθε περίοδος είχε το δικό της μονοπάτι να διανύσει.
Ο δικός μου στόχος ήταν να καταφέρω να εκφράσω μέσα από την εικόνα αυτό που βλέπω αλλά οι λέξεις δεν αρκούν να το πουν.
Αυτό που αισθάνομαι, αλλά ο πραγματικός χώρος δεν μου δίνει το δικαίωμα να το φωνάξω.
Έχω την απόλυτη ελευθερία, γιατί έχω διαλέξει ένα χώρο που μου δίνει άπειρες δυνατότητες, όπου μπορώ να γευτώ όλη την ευχαρίστηση χωρίς καμία απαγόρευση.
Οι κανόνες είναι δικοί μου και η διαδρομή απλά μου ζητάει να συνεχίσω να εκπλήσσομαι με τις εικόνες που μου αποκαλύπτει.
Τα πρόσωπα ή τα μέρη του σώματος που υπάρχουν σε κάθε εικόνα, λειτουργούν ως σημεία ώστε ξεκινώντας από κάποια φόρμα οδηγούνται σιγά-σιγά στην μη ύπαρξη της.
Η δουλειά μου, πιστεύω ότι χαρακτηρίζεται από ένα πολύ προσωπικό λεξιλόγιο με έντονα χρώματα, που μέσα από αυτά αποτυπώνονται-προσδιορίζονται διαφορετικές μορφές ανθρώπινων σχέσεων.
Το συντακτικό και η γραμματική της γλώσσας που έχω αναπτύξει έχουν ως στόχο να δώσουν αρμονία στο έργο μέσα από μία σειρά αντιθέσεων.
Αλλεπάλληλες συγκρούσεις που οδηγούν σε ένα αρμονικό σύνολο, το οποίο κάποιες στιγμές χάνει την ισορροπία του προκειμένου να δηλώσει την ύπαρξη του.
Τα έντονα χρώματα σε συνδυασμό με τα μέρη του σώματος, με τις φόρμες, τα σχήματα, είναι ο τρόπος που προσδιορίζω ιστορικά την πραγματικότητα του τόπου μας, που μέσα από το διαμελισμό προσπαθεί να προσδιορίσει μία νέα ταυτότητα.
Αλλά και του προσωπικού μου τρόπου σύνθεσης, δόμησης και αποδόμησης που με τη σειρά της οδηγεί σε μία άλλη μορφή δομής.
Το χρώμα στο τελάρο συνεχίζει και πέρα από το πίνακα με τον τρόπο αυτό θέλω να δείξω την κίνηση του ίδιου του πίνακα προς το άπειρο, ενεργοποιώντας τη φαντασία του θεατή ο οποίος προσπαθώντας να συμπληρώσει την εικόνα αναπτύσσει ένα ζωντανό διάλογο με το έργο.
Το μέγεθος, οι μεγάλες διαστάσεις των έργων και η αποσπασματικότητα των εικόνων λειτουργούν με έναν τέτοιο τρόπο στο χώρο, που να στέκουν και ως μεμονωμένα έργα αλλά και ως κομμάτια ενός οργανικού συνόλου.
Οι φιγούρες που υπάρχουν σαν σημεία μέσα στα έργα, είναι σαν να θέλουν μέσα από το πάθος και τις κραυγές που βγάζουν, να φύγουν από την πραγματικότητα τους. Σαν να έχει μείνει μέσα στο σώμα τους μια μεγάλη ανάγκη για ένα διευρυμένο συναίσθημα που δεν έχει χώρο στο εδώ και το τώρα, παρά μόνο μέσα στο μουσαμά. Είναι το συναίσθημα της χαρμολύπης που κατακλύζει και ενός κόσμου που αδυνατεί να εκφραστεί αλλιώς.
Το φανταστικό μπορεί να είναι πιο αληθινό και από την αλήθεια
Μπορούμε με το να πλάσουμε μία άλλη πραγματικότητα να προχωρήσουμε.
Όταν ζεις σε μία εποχή μετά το όνειρο, μετά τα ιδανικά, μπορεί να φτιάξεις ένα δικό σου σύμπαν ιδανικών. Η άρνηση ενός κόσμου χρειάζεται τη δημιουργία ενός άλλου.
Το σώμα η ψυχή και η σκέψη συμμετέχουν ενεργά στην δημιουργία αυτής της άλλης πραγματικότητας.
Το όνειρο είναι για τον Αντρέ Μπρετόν το βασικό επιχείρημα που αποδεικνύει την τάση του ανθρώπου να ξεφύγει από τους στόχους που θέτει η λογική. Σε αυτήν την κατάσταση η λογική δεν ελέγχει ποτέ τις ιδιότητες της. Κι όμως αυτές ασκούνται, προξενώντας στον κοιμισμένο το αίσθημα της ευδιαθεσίας. Το πνεύμα του ανθρώπου που ονειρεύεται ικανοποιείται απόλυτα με ότι του συμβαίνει. Το αγχολυτικό πρόβλημα της αληθοφάνειας.
Δεν υπάρχει πια. Σκότωσε, πέταξε όσο μπορείς, αγάπησε όσο θέλεις. Και αν πεθάνεις , δεν είσαι σίγουρος ότι θα ξυπνήσεις ανάμεσα στους νεκρούς. Αφέσου ελεύθερος . Τα γεγονότα δεν επιδέχονται αναβολές.
Αλεξανδριάν Μπρετόν
Παραθέτω το παραπάνω απόσπασμα, γιατί το νιώθω τόσο κοντινό και συγχρόνως οικείο με αυτό που προσπαθώ να δώσω μέσα από τη ζωγραφική μου.
Μέσα από τις εικόνες που δημιουργώ προσπαθώ να αφήσω το μυαλό να περιπλανηθεί πέρα από τα όρια- πέρα από τα δεδομένα.
Να αφήσω τις αισθήσεις να με οδηγήσουν, χωρίς αυτές να περιχαρακώνονται από προκατασκευασμένες αντιλήψεις.
Τέλος να αφήσω τα έργα να υπάρξουν πέρα και από μένα.
Σε ένα ταξίδι προσωπικής τους περιπλάνησης που εγώ τους έδωσα την αρχική πνοή τους και αυτά συνεχίζουν μόνα τους τη διαδρομή τους μέσα στο χώρο και το χρόνο.